Lucht trilt van verwachting. Tree voor tree als schoolklas hemelwaarts. Stenen zuchten gekruld omhoog. Meisjes vlechten zich dooreen. Jongens kletsen over gevechten, gebroederlijk lopend, hand in hand. De toren geeft haar hoogte bloot. We zien de rode daken, het Koelhuis en de witte brug. De IJssel kaatst de zon terug. Een fietser in de diepte
Zoon zingt. Vanaf zijn eerste jaar zo’n beetje. Zijn voorkeur gaat uit naar klassiek of carnavalskrakers. Dat lijkt heel gezellig, maar het gaat hier meestal om een deuntje dat irritant lang in je hoofd blijft hangen. Hij zet er een hoge stem bij op en houdt het bij een paar maten, die hij met groot
‘Is het nu vandaag?’ Ze huppelt voor me uit de tuin in.
Juist na een activiteit die in de verte wel iets met kinderen te maken heeft, maar waar je ze eenmaal geboren toch graag buiten houdt,
‘Zijn we er bijna?’ klinkt het al na een kwartier.
‘Die vaas zou een prima bruidsschat zijn in West Papua.’
Zoon kruipt weg onder de deken. Hij ligt daar opgewekt een deuntje te zingen. Ineens schiet hij geschokt overeind.
De dag is volbracht. Drie verhaaltjes. Drie verschillende rituelen.
Mijmerig fietstochtje met dochter. Plots duikt uit het struikgewas een man op. Rood aangelopen gezicht en een opgejaagde blik in de ogen.
De piratenvlag danst op een zuchtje wind.