Het witte dons wat broeden wou zonder ooit een haan te zien. Venijnig breed op twintig eieren. Zoon smeerde haar een boterham met pindakaas, bezorgd dat ze niet eten zou. Plots is alles onbewaakt. Lentegroen. Lucht vol belofte. De roos verheugd beknopt. Daarachter, cyclus der natuur, het einde in twee delen.
In de slaapkamer hangt al sinds tijden een rare sfeer.
De piratenvlag danst op een zuchtje wind.
Ze had veel over hem gehoord. De broer vol verhalen. Die woonde in de binnenlanden van Nieuw Guinea.
Een tijdbom in een dierbaar hoofd. Wat moeten kinderen met dat onheil? Hoe kan ik ze troosten, denk ik bezorgd. Ondertussen troosten ze mij.
Mijn grote, sterke vader. Fluitend fietst hij van hot naar her.
Bolle wind en aanlokkelijk hoge golven. Kinderwagen, ploegend door het rulle zand.
Terwijl dit het web op gaat, hang ik de mondaine dame uit op de Modebeurs in Parijs. Met een knoop in mijn buik. Dat wel.
Twee heel kleine meisjes kwamen logeren. Logeren bij ons in het bos. Rossige haartjes en een brede lach.
- 1
- 2
In luxe cadeauverpakking rijden we hem naar het zuiden. Gruizige resten van wat was. Wij dansen bevreesd om de bus. ‘Goh, zwaar,’ zegt neef en legt de link die ik niet denken wil. Zoon ziet begerig hoe de bus verknutseld kan. Het grijze stof staat mijlenver van het leven in mijn hoofd. Het is enkel
READ MORE