Even een boodschap doen. Ik probeer het geregeld, maar het kan niet. Boodschappen doen in een dorp is een leerzame les in mindfulness. Terwijl ik weet dat ergens op een leeg schoolplein een kind op mij wacht, moet ik mij overgeven aan de wederwaardigheden van de oudere dame voor mij. De kalknagels beginnen weer op te spelen. De buurvrouw is net terug van vakantie. Haar hond is loops.
De caissière kent de buurvrouw in kwestie, bezit zelf ook een bijzonder leuke hond en heeft wel eens met inmaakazijn geweldige resultaten geboekt. (Voor die hond of voor die nagels? Dat liep ik net even mis.) Ik concentreer me op mijn ademhaling. De tijd loopt door, de rij niet.

Mindfulnezzz
Zet het mandje maar neer en geef je over.
Doorsta je de les, dan ga je inzien dat winkelbezoek een uitje is en geen noodzakelijk kwaad. Je kunt er zelfs terecht voor opvoedkundig advies. Anderen waren daar kennelijk al achter, want op zaterdag komt men met het hele gezin. De caissière kent de kinders en merkt op dat ze toch weer groter zijn geworden sinds het vorige winkelbezoek. De snoepjes liggen klaar, maar het is altijd weer spannend of ze die daadwerkelijk gaan krijgen.

Snoep
‘Ik wil snoepjes!’ zegt een meisje. ‘Ja, mogen we snoepjes?’ roept haar broertje.
‘Kinderen die vragen, worden overgeslagen,’ zegt de winkelmevrouw op vriendelijke toon. De moeder valt belerend bij: ‘Wij leren onze kinderen juist, dat ze àlles mogen vragen. Maar ‘nee’ is ook een antwoord.’ De caissière kleurt rood. De kinderen staan er tevreden bij. Hun moeder fikst dit wel even.
‘Hoe moeten ze later carrière maken als ze niets durven vragen? Krijgen ze dan ooit loonsverhoging?’ Deze vrouw stoomt haar kroost klaar voor de arbeidsmarkt. Onderdanig worden de snoepjes overhandigd.

Je hoort de rij voor de kassa denken. Wat durf ik te vragen? Hoe leuk is het, als je op luide toon eist wat je toekomt? Wat weegt zwaarder, sociaal vermogen of succes? En met deze levensvragen, en een paar boodschappen, keren we huiswaarts.