‘Jongens, het is een belangrijke dag. Vandaag mogen we stemmen.’ ‘Wij ook?’
Een pluizig staartje op het hoofd. In de hand een tasje. Daar gaat ze.
De eeuw was bijna volgeleefd, maar zij was afgeleefd, uitgeleefd. Haar zoon beloofde een grote slagroomtaart voor haar 92ste verjaardag. Ze wilde juist een deuntje huilen, maar na twee jaar louter babyhapjes, maakte dat een lachje los.
Het is gebeurd. We zijn nu officieel een grote ranzige familie. Zoon krabt zich achter zijn oor (dat kan nog zomaar gebeuren), maar daarna ook heel uitbundig op het hoofd.
De tijd werkt in mijn voordeel. Dochter slaapt uit. Zoons zijn weliswaar niet bereid om zich aan te kleden, maar eigenlijk hoeft dat ook niet met dit weer.
Het valt niet langer te negeren. Het leven van een moderne vrouw speelt zich voor een groot deel op internet af. En ik zet daar mijn eerste wankele stapjes. Meteen dient zich een grote vraag aan.
Zand schuurt Tranen kraken droog In de branding -hoe cliche- Wiegen witte rozen mee Gooit iemand boos Zo’n bos in zee? Het moet Ze horen nu bij jou Rozen in een zee van rouw In knop In bloei Verwelkt Te snel… Einder oneindig Vlagen van wind Jij bent Aanwezig In Afwezigheid
Een was, een plas, een traan, een boer. Een plein vol vrouw, een arm vol kroost. Een hoofd vol waas, een zoon vol traag. Een kind met wil. Een vuur van vraag. Morgen evenals vandaag. Een maal vol strijd. Een woord zo lief, zo lief, zo zacht en toch zo boos naar bed gebracht…
Ik probeer me nog achter het groenteschap te verschuilen, maar er is geen ontkomen aan. ‘Wat heerlijk, je hebt een buikje!’ Met opengesperde armen komt Irma op ons af. Een zachtgeel gewaad fladdert om haar heen en geeft de indruk dat ze door C1000 zweeft. Ze heeft zo’n leuke schuine bob-line.
Het beloofde een groot avontuur te worden. De mannen hadden petten op en stoere legerbroeken aan. Met walkie-talkies hielden zij contact met elkaar. Om de zoveel tijd parkeerden ze de jeeps in de berm, zodat één van ons op de motorklep kon plaatsnemen om voor een foto te poseren.