Een pluizig staartje op het hoofd. In de hand een tasje. Daar gaat ze.
De eeuw was bijna volgeleefd, maar zij was afgeleefd, uitgeleefd. Haar zoon beloofde een grote slagroomtaart voor haar 92ste verjaardag. Ze wilde juist een deuntje huilen, maar na twee jaar louter babyhapjes, maakte dat een lachje los.
Het is gebeurd. We zijn nu officieel een grote ranzige familie. Zoon krabt zich achter zijn oor (dat kan nog zomaar gebeuren), maar daarna ook heel uitbundig op het hoofd.
De tijd werkt in mijn voordeel. Dochter slaapt uit. Zoons zijn weliswaar niet bereid om zich aan te kleden, maar eigenlijk hoeft dat ook niet met dit weer.
Het valt niet langer te negeren. Het leven van een moderne vrouw speelt zich voor een groot deel op internet af. En ik zet daar mijn eerste wankele stapjes. Meteen dient zich een grote vraag aan.